Category: રાજેન્દ્ર શુકલ

પગલાંય બંધાઈ જતા પાક્કું ચણેલી પાળ પર,
મળવું જ છે તો મળ મને તું મેઘધનુના ઢાળ પર.

તું આવ એકી ફાળ આ લંબાયેલા કરને ગ્રહી,
મૂકી ચરણ ફુત્કારતા સો સો ફણાળા કાળ પર.

આ એક સેલારે અહીં ને એક સેલારે ત્યહીં,
ઝંઝાનીલો શાં ઝૂલશું કોઈ અગોચર ડાળ પર.

સોનાસળી સોનાસળી રમતાં રહે કોમળ કિરણ,
તડકો વિખેરાતો રહે ઝાકળ પરોવ્યા વાળ પર.

કૈં વેલબુટ્ટા ફુલપત્તી એક ભાતીગળ ગઝલ,
કૈં રેશમી શબ્દોનું આછું પોત વણીએ શાળ પર.

– રાજેન્દ્ર શુકલ

આમ તો ખાલી બધું તારા વિના,
પત્રથી પળને અમે ભરતા, સખી !

હર સવારે ફૂલ ખીલે જે કશાં,
પત્ર ના’વે તો તરત ખરતા, સખી !

જાગતી રાતે જગત ઊંઘે તદા –
પત્રનાં કાંઠે અમે અમે ફરતાં, સખી !

પત્રને આધાર ટકતો પ્રાણ આ,
પત્રમાં પાછો તને ધરતા, સખી !

– રાજેન્દ્ર શુક્લ

ઊંચાઈઓને આંબવાનું ચંદ્ર તો બ્હાનું હશે,
ના વ્યર્થ કૈં સાગર તણું ઊંડાણ ખળભળતું રહ્યું !

આ જિંદગીની ચાર ક્ષણનું ગીત તો પૂરું થયું;
મુજ શૂન્યતા ગાતી રહી, તુજ મૌન સાંભળતું રહ્યું.

ઊગ્યા કર્યું સ્વપ્નોનું લીલું ઘાસ કબરો પર અને
આકાશની આંખો થકી મુજ દર્દ ઓગળતું રહ્યું.

આ વન્ય કેડીઓ સમય ગાતો રહ્યો, ગાતો રહ્યો,
ને તે ક્ષિતિજની રેખ પર કોનું વદન ઢળતું રહ્યું !

‘ના કોઈની યે વાટ’ કહી જેણે ક્ષિતિજ તાક્યા કર્યું,
છેવટ સુધી એ આંખમાં આકાશ ટળવળતું રહ્યું.

હું તો સમયની જ્યમ બધુંયે ભૂલવા મથતો ગયો,
યુગ-અંતનું ખાલીપણું મુજ રક્તમાં ભળતું રહ્યું.

– રાજેન્દ્ર શુક્લ