ગુજરાતી સાહિત્યનું નવું સરનામું
આંખો ઉઘાડી હોય ને દેખાય ના કશું,
આંખો કરું જો બંધ તો દૃશ્ય હોય છે.
ભીતર સુધી પ્હોંચી જવાનો માર્ગ છે કઠણ,
જાતે ચણેલી ભીંત ત્યાં, અસંખ્ય હોય છે.
રૂપનો જનાજો નીકળ્યો તો દીધી અરીસે કાંધ,
સગપણની આ ક્ષણોય કેવી ધન્ય હોય છે.
મૂઠીક સ્વપ્નો હોય તો હું ઉછેરી લઉં,
આ તો કુંવારી આંખમાં અસંખ્ય હોય છે.
આ તો ગઝલ છે એટલે ડૂમો વળી ઠલવાય છે,
બાકી જગતની વેદના અસહ્ય હોય છે.
– ધૂની માંડલિયા
2 Comments
[ આપણે સહુ જાણીએ છીએ કે વીતેલો સમય કદી પાછો આવતો નથી, પરંતુ કવિ કોનું નામ ? એ કલ્પનાના ગગનમાં વિહરે છે, શક્યતાનું દ્વાર એણે બંધ નથી કરવું. લક્ષ્યની પાછળ દોટ મૂકનાર માનવી પણ એવી આશાને સહારે જ જીવતો હોય છે કે ક્યારેક તો એની તલાશ પૂરી થશે, પછી ભલેને એને માટે સમયનું ચક્ર ઉલટું ફેરવવું પડે. બાણથી પંખી હણાય છે પણ કવિનો કલ્પનાવૈભવ તો જુઓ ! એ વિચારે છે કે ભાથામાં કેદ પડેલા બાણને એણે આઝાદી અપાવી … વિચારોના નાવિન્યથી ઓપતી આ ગઝલનો આસ્વાદ માણો. ]
જે સમય ચાલ્યો ગયો એ આવશે ક્યારેક તો,
એ ગલી, એ ઘર, મને બોલાવશે ક્યારેક તો.
એક પડછાયો સતત એવું વિચારી દોડતો,
આ જ રસ્તે ભીંત એની આવશે ક્યારેક તો.
જાત હોમીનેય પંખી કામડીની કેદથી,
બાણ જેવા બાણને છોડાવશે ક્યારેક તો.
એ જ આશા પર નિરંતર રણ હજી જીવ્યે જતું,
માછલીને ઝાંઝવામાં ફાવશે ક્યારેક તો.
વૃક્ષ કેવળ ફળ તને બેસે જ એવું કંઈ નથી,
છાંયડો પણ બીજ એનું વાવશે ક્યારેક તો.
એમ સમજી હું સમયની બંધ મુઠ્ઠી રાખતો,
કોઈ આવી આંગળી ખોલાવશે ક્યારેક તો.
– ધૂની માંડલીયા