ગુજરાતી સાહિત્યનું નવું સરનામું
શું પવનને એ સમજ આવી શકે ?
બારણું પણ ભીંતને વાગી શકે.
તો અને ત્યારે જ એ પડઘો થશે,
શબ્દ એના અર્થને ત્યાગી શકે.
ફૂલને પત્થર ભલે લાગે પવન,
રેતને એ ટાંકણું લાગી શકે.
દોસ્ત, એ પરછાંઈ છે, માણસ નથી,
ભાગી ભાગી કેટલું ભાગી શકે ?
એટલે ધરતી બનાવી તેં ખુદા ?
માનવી થઈ તું અહીં માગી શકે !
સ્પર્શ શ્રદ્ધાવાન ખેડૂત જાતનો,
સ્વપ્ન કોરી આંખમાં વાવી શકે.
ફૂલની જાદુગરી ‘ચાતક’ સુગંધ,
એ પવનનો શ્વાસ થંભાવી શકે.
– © દક્ષેશ કોન્ટ્રાકટર ‘ચાતક’
રાતની હરદમ પ્રતીક્ષા જામને,
જેમ મીરાં શોધતી ઘનશ્યામને.
એક ઘટના એટલે અટવાઈ ગઈ,
માર્ગ ના પૂછી શકી અંજામને.
શ્હેર પ્રત્યે અણગમો ભારે હતો,
ભેટવું તો પણ પડ્યું છે ગામને.
બોર ખાટાં નીકળે તો શું કરું ?
પૂછવા આવી પ્રતીક્ષા રામને.
હર પરાજયને નિકટથી પેખવો,
ખિન્નતા એની રહી ઈનામને.
મોતની છે મેમરી કેવી સટીક,
ભૂલતું ના એ કોઈયે નામને.
જિંદગીનો થાક લાગે છે હવે,
કામ કરશે? પૂછ ઝંડુ બામને.
જીવવું ‘ચાતક’ જરૂરી કામ, પણ
કામમાં ભૂલી ગયો એ કામને.
– © દક્ષેશ કોન્ટ્રાકટર ‘ચાતક’
14 Comments