[A Painting by Amita Bhakta]
સંવાદનો ઓરડો સૂનો છે,
આંખોનો ખૂણો ભીનો છે.
એક તીણી ચીસ હવામાં છે,
અહીં હોવું એ એક ગુનો છે.
લાવી લાવીને શું લાવું ?
તારો ચ્હેરો જ નગીનો છે.
તું ડૂબી જાય છે પળભરમાં,
મારો પ્રવાહ સદીનો છે.
એનાથી આગળ શું ચાલું ?
રસ્તો બસ ટોચ લગીનો છે.
છે મારી આંખોમાં દરિયો,
ને પાંપણ બ્હાર જમીનો છે.
તું અર્થ ન પૂછ પ્રતીક્ષાનો
‘ચાતક’, એ શબ્દ કમીનો છે.
– © દક્ષેશ કોન્ટ્રાકટર ‘ચાતક’
લાવી લાવીને શું લાવું ?
તારો ચ્હેરો જ નગીનો છે.
गागाના અાવર્તનમાં ટૂંકી બહેરમાં સુંદર રચના.
Thank you Kishorbhai
છે મારી આંખોમાં દરિયો,
ને પાંપણ બ્હાર જમીનો છે.
Daxeshbhai, khub j saras gazal raju kari..
Thank you Dilip bhai … 🙂
આંખમાંનો દરિયો ખારો ને પાંપણ બહારની જમીન બરછટ,
ટોચ સુધી પહોંચવા માટે તો બંનેથી અલિપ્તતા જ ઉત્તમ.
Aakhmano dariyo kharo ne papan baharni jamin barchhat,
Toch sudhi pahochva mate to bannethi aliptataj uttam.
અલિપ્તતા પણ અનુભવે જ આવે .. ખરું ને ?
એનાથી આગળ શું ચાલું ?
રસ્તો બસ ટોચ લગીનો છે. .. ક્યાં બાત..!!
જો કે ત્યાર બાદનો પ્રવાસ ભૌતિક નહીં આધ્યાત્મિક છે એટલે વગર રસ્તે પણ જઇ શકાય..
હા, અશોકભાઈ,
આધ્યાત્મિક પ્રવાસ એક રીતે જોતાં, આપણું અસ્તિત્વ ઓગળતાં કે સર્વવ્યાપક બનતાં એની મંઝિલ પર પહોંચતો હોય છે ..