અશ્રુઓ જેવી રીતે સંવેદનાની પાળ પર,
કૂંપળોની સાથ ટહુકાઓ ફૂટે છે ડાળ પર.
દોસ્ત, તેં સરનામું આપ્યું એટલે સારું થયું,
હું તો પ્હોંચી જાત નહીંતર આપણી નિશાળ પર.
રોજ વૃદ્ધોને એ મળવા જાય છે કાઢી સમય,
શી રીતે નફરત કરો એ સહૃદયી કાળ પર.
સાંજની જાહોજલાલી સૂર્યને પોસાય ના,
ક્યાં લગી ગુજરાન ચાલે રોશનીની દાળ પર.
દર્દ, આંસુ કે મુહોબ્બત, એ નભાવી લે બધું,
જિંદગી અટકી પડે છે શ્વાસના છિનાળ પર.
આંગળી પકડી ચલાવો મત્લાથી મક્તા સુધી,
પણ ગઝલ લપસી જવાની લાગણીના ઢાળ પર.
ફૂલ પર ‘ચાતક’ મૂકે કેવી રીતે એનાં ચરણ,
એટલે ચાલ્યા કરે છે એ સડક કાંટાળ પર.
– © દક્ષેશ કોન્ટ્રાકટર ‘ચાતક’
6 Comments